Kan je mild zijn voor jezelf?

Mild zijn voor jezelf, mildheid aanvaarden uit jouw omgeving. Zeer mooie waarden maar toch zo lastig. Zeker voor mezelf in mijn nieuwe rol, in mijn nieuwe lichaam.

4 maanden geleden werd ik mama. Na een lange weg van miskramen waar ik net had geleerd om mild te zijn voor mijn lichaam, dat ik eerst zelf in balans moest komen. Want na zo een miskraam op 15 weken waar er geen duidelijke aanleiding voor was, had ik mezelf alles verweten: niet sportief genoeg, ongezond eten, teveel stress, te weinig voor mezelf gezorgd en teveel voor anderen. Misschien was er een deeltje van waar, maar ik was vooral heel hard voor mezelf. Ik kon geen embryo houden, mijn lichaam deugde niet. Dus in 2020 gooide ik het roer om. Ik sportte 3 keer per week, at vegetarisch en gezond, nam tijd voor mezelf. En wachtte hoopvol . Deze keer was ik zwanger van een vruchtje dat niet goed groeide en omdat onze levens vol eigen doelen stonden maakte we de beslissing om deze zwangerschap af te breken. Iets waar ik meestal heel oké mee ben en dus echt met mildheid kan kijken dat dit voor ons het beste was. Maar ik had natuurlijk nog steeds mijn moederwens.

In 2021 liet ik het los. Na bijna 2 jaar te wachten stelde ik eigen doelen: een eigen zaak uitbouwen met de juiste dosis zelfzorg (want sporten was nu een manier van ontprikkelen en zelfzorg geworden), onze bouw afwerken en verhuizen. En dan plots toen ik de toekomst anders voor mij zag, toen ik heel mild voor mezelf was, toen geraakte ik opnieuw zwanger en bleef ik zwanger. En daar ging mijn malenmolen weer: stress bij elk beetje dat ik anders voelde, twijfels omdat het misschien nu niet de juiste moment was, twijfels of ik het wel zou kunnen dat mama zijn (lees hier meer over in mijn blog: Voor een droom door een hel).

Dan dat veranderende lichaam dat vooral zeer lastig deed. Wat heb ik afgezien: noem een zwangerschapskwaal en ik had er last van. De laatste maand haatte ik mijn zwanger lijf. Ja ik meen dit echt haat. Mijn lijf deed van alles en ik kon niet meer. Ik was fysiek en mentaal op en oh nee die bevalling nog.

Begin maart beviel ik van een pracht van een dochter. Een gemakkelijke bevalling en vooral nog een gemakkelijker dochter. En ondanks dat ik moest herstellen van die laatste maand zwanger te zijn, kan ik nog niet mild zijn voor mezelf.

Hoe mijn leven er uitziet na mijn werkdagen.

Ik heb een gemakkelijke dochter dus niets om te klagen. Een zinnetje dat telkens in mijn hoofd komt, als iemand zegt oh wat doet je dochter dat zo goed. Maar ook ik heb mijn moeilijke momenten (over onze eerste weken lees je in mijn vorige blog: onze eerste weken in het nieuwe normaal). Zeker die laatste maand nu. Mijn oude angsten zijn weer helemaal getriggerd door de bevalling, want nu heb ik een dochter om voor te zorgen. Ik zie honderd doemscenario’s per week over hoe ik dood ga en iedereen achter laat, hoe ik een fout maak en mijn dochter haar leven om zeep haal, hoe ik niet goed genoeg ben als mama. Achter de schermen ben ik dus continu ingevecht met mijzelf. Als psycholoog weet ik dat dit normaal is, maar ik vind de mildheid lastig in mijn hoofd.

En dan dat lichaam nog. Die haat is nog niet helemaal weggezakt. Striemen en nog steeds precies 3-4 maanden zwanger. Dus het solden shoppen was afgelopen weekend een hel. Ik stond bijna te huilen in de paskamers terwijl de winkelbediende probeerde om de mildheid weer in mij boven te halen. “9 maanden ontzwangeren dus je hebt nog even. Je hebt een kind gebaard wees dankbaar wat je lichaam allemaal heeft gedaan”. Mooie woorden en ergens diep van binnen weet ik dat wel. Maar die Mildheid is zo lastig toe te passen op mezelf, want tegen vriendinnen zeg ik dezelfde woorden als die winkelbediende.

Waarom is mildheid zo lastig voor onszelf? Waarom meten we met 2 maten? Deels door onze samenleving. Al eens gezien welke reclames je krijgt te zien op sociale media na je bevalling: dieet hier, dieet daar, sportplan hier en sportplan daar. Geen wonder dat ik verwacht dat mijn lichaam al terug is. Ook over hoe je mama moet zijn staat iedereen klaar met advies en krijg ik nu op 4 maanden tonnen reclame van slaapcoaches (4 maanden slaapregressie). Dit maakt dat je meer aan jezelf begint te twijfelen, dat je jouw eigen moederinstinct niet meer vertrouwd. In mijn hoofd weet ik als psycholoog dat je op jezelf mag vertrouwen, maar ik praktijk blijkt die mildheid zeer lastig.

Weet gewoon dat je niet alleen bent en dat je moederinstinct de juiste is. Weet dat je lichaam tijd nodig heeft om te herstellen. Geef jezelf mildheid want de wereld rondom is al hard genoeg.

Wil je mijn andere blogs ook lezen? Deze ontdek je allemaal op
www.your-power-life.be/blog