De eerste twee weken van ons nieuwe normaal.
Twee weken geleden op dinsdag wisten we dat de volgende dag THE DAY ging worden. De dag dat ons leven totaal zou veranderen, de dag dat onze dochter zou worden geboren. Dus twee weken geleden dinsdag was voor mij een avond van zware angsten, paniek en pijn van weeën. Plots was het zo reëel dat ik mama ging worden en plots voelde ik me er niet meer klaar voor. Maar er was geen weg meer terug. Dus om 4u in de ochtend stonden we op om naar ziekenhuis te gaan voor de bevalling te laten inleiden. En dan begon een slopende dag.
Mijn bevalling ging eigenlijk redelijk vlot en in mijn hoofd heb ik al talloze keren gezegd “Ik mag eigenlijk niet klagen.”. Maar mijn coach zei me dat ik ook mag klagen, ondanks dat we weten dat er vrouwen veel harder afzien. Ik ben 12u in arbeid geweest en daarvan waren er 6u onder epidurale. Maar van die 6u heb ik ook nog wel afgezien want de stoere dame in mij wou niet bijspuiten tot ik niet meer kon van de pijn. Stomme beslissing om te willen bewijzen dat ik geen watje was, waarom wil ik me altijd stoerder voordoen? Waarom kan ik niet gewoon voor mezelf kiezen en zit die andere zelfs op zo een belangrijke dag in mijn leven in mijn hoofd? Iets waar ik duidelijk nog een weg in heb te gaan. Maar kijk weer een streepje op mijn turfblad dat kan zeggen: “Niet nodig, kies voor jezelf!”.
Mijn lichaam was al weken fysiek op door de zwangerschap en deze dag was het hoogtepunt. Heeft mijn baby direct gehuild? Heb ik ze zelf aangepakt? Dat zijn vragen waarop ik het antwoord niet weet, want ik was toen te uitgeput om nog prikkels te ontvangen. Mijn wereld was even helemaal weg en ik had me afgesloten voor alles rondom mij. Dus uiteraard niet direct die overspoeling van een mama-gevoel, ik was leeg. Ik weet wel dat ik vooral vol trots naar mijn partner heb gekeken die eerste uren. De man die geen papa wou worden nog tot de dag van de geboorte, streelde van minuut 1 het handje van de dochter die op mijn borstkas lag. En de blik in zijn ogen bezorgde mij een hartverwarmend gevoel. Ook al zal hij dat nooit toegeven, hij voelde zich toen wel papa. Mijn mama-gevoel kwam pas de laatste nacht in het ziekenhuis: Silke had net van de borst gedronken en lag voldaan te glunderen naast mij. Toen voelde ik iets nieuws, iets beschermd, iets van trots dat dit mijn creatie was. Voordien had ik me enkel verantwoordelijk gevoeld en vooral heel onzeker, ik had al wel intuïtie over het welzijn van mijn dochter maar durfde deze niet te volgen. Al mijn babysit-uren deden er niet meer toe, ik twijfelde aan alles wat ik deed. Met een moeder die onthaalouder is, had ik al vele keren een pamper ververst maar voor die van mijn dochter wou ik nog even het voorbeeld van de vroedvrouwen. Vreemd toch, ik was precies weer dat onzekere meisje op de eerste schooldag naar een grote school. En dat gevoel blijft aanslepen. Ik krijg het weer niet uit, want elke dag is er wel iets totaal nieuw dat op mijn pad komt als mama. Kan ik mezelf overtuigen dat mijn buikgevoel klopt als iedereen rondom mij blijft zeggen dat mijn mama-gevoel juist zit?
We zijn nu 2 weken verder. Twee weken van zoeken naar ons nieuwe normaal. Twee weken van onzekerheid, van spanning , van liefde. En opnieuw gaat dat stemmetje in mijn hoofd dat ik niet mag klagen. Buiten de eerste nacht thuis hebben we een zeer geruste dochter die slaapt van voeding tot voeding. Overdag heeft ze wel wat huilbuien en brulsessies door een darmprobleempje. Maar onze nachtrust is niet gigantische verstoord en ik heb fysiek geen hinder meer van de zwangerschap. Maar toch vind ik het lastig. Ik die alles wil plannen, die haar dagstructuur elke dag doorbroken ziet. Mijn onzekere ik die weer helemaal op voorgrond staat en voor elke beslissing over onze meid een bevestiging wil.
Ik durf dan ook eerlijk toegeven dat ik al dagen heb gehad waarop ik opstond en dacht een dagje weer zonder dochter zou fijn zijn. Zou mijn dag er dan anders uitzien? Misschien niet want zelfzorg dagen zijn ook bingewatchen en wandelen. Maar dan zou ik het ritme bepalen en niet ons dotje. Maar die gedachten zijn dan weg als dat kleine ukje gekke bekken trekt, voldaan tegen mij ligt, even hard geniet van die wandeling als ik. En dan komt er een schuldgevoel omdat ik mij zo voel, want weet je nog hier droom je al jaren van? Wees gewoon gelukkig dat deze zwangerschap jouw mama heeft gemaakt. Schuld, zo een vies gevoel dat in mijn hoofd een oordeel steekt dat ik denk dat anderen gaan hebben over mij.
Het nieuwe moederschap is lastig. In de laatste weken van mijn zwangerschap heb ik hele doemscenario zien passeren en soms nu nog slaan mijn gedachten op hol en zie ik dat ik haar laat vallen of dat ik iets cruciaal vergeet. Maar die doemscenario’s gebeuren niet, want ik heb me al ingedekt. Ik heb me voordien er al overgezet dat ik hulp moet vragen en mijn netwerk moet aanspreken. De grootouders en meters staan te springen om te helpen, dus bel ik ze als ik even het niet weet. Kraamhulp komt mijn huishouden weer wat meer op orde houden en ik laat het ook los dat het opgeruimd moet zijn (ik wel mijn partner denkt dat babybezoek gaat zagen over de rommel). Dat is echt de redding om die donkere gedachten maar even te laten passeren. Maar ook gewoon aanvaarden dat ik fouten zal maken en dat mijn dochter toch zal opgroeien tot een pittige dame, hoort bij dit proces. Een lastige opdracht als psycholoog wetend welke blauwdrukken er nu worden gelegd.
Nog 1 ballon even doorprikken: ik ben niet vergeten hoe erg mijn zwangerschap was en ik herinner me nog levendig de pijn van de bevalling. Dus voor mij heeft ons dotje niet het bij slag doen vergeten.
