Voor een droom door de hel, de start van nieuw leven in mij.

Mama worden, een droom die ik al had nog voor ik leerde lezen. Uren werd er met de poppen gespeeld. Dus niemand twijfelde dan ook dat ik vroeg of laat mama zou worden. 

Maar ik was een laatbloeier. Een verlegen scheetje ontmoet nu niet snel een partner. Vanaf dat ik 20 jaar was begon ik zelfs te denken aan ooit bewust alleenstaande mama te worden als ik niemand zou tegenkomen. Maar dan werd ik 24 jaar en ontmoette ik wel iemand. Hoewel ik al klaar was om mama te worden, borg ik deze droom op want mijn partner was duidelijk nog niet klaar om hierin mee te gaan. De 30 kwam en mijn moedergevoel groeide. Ellenlange gesprekken tussen ons, tot zelfs discussies. Mijn partner ging van geen kinderen naar het overwegen van kinderen omdat je iemand graag ziet. 

En dan startte een zeer moeizame weg. Want hoe groot je moedergevoel ook is, soms denkt moeder natuur dat de tijd nog niet rijp is. Zware teleurstellingen, groot verdriet zijn de afgelopen 3 jaar gepasseerd. Een ding was zeker: onze relatie was krachtiger dan ooit. Ondanks dat bij elk kort gelukje van die 2 streepjes bij mijn partner altijd voor gigantische twijfel zorgde.

Op het moment dat wij dachten we laten het tijdelijk los, we gaan eerst verhuizen en nog wat aan carrière sleutelen veranderende moeder natuur van gedachte. Plots was daar weer die positieve zwangerschapstest. Eentje die we niet hadden zien aankomen en eigenlijk zelfs even niet in mijn eigen planning paste.

Dus in plaats van vreugde was er bij ons beide paniek. Wat nu? Maar omdat we al vaker de ervaring hadden  dat na een paar weken het weer gepasseerd was lieten we de paniek los. Toen veranderde er niets, behalve dat mijn lichaam duidelijk zich klaar maakte. Misselijkheid gedurende een hele dag en vermoeidheid samen met een emotionele rollercoaster werden dagelijkse kost. 

Dan sta je daar alleen in. Het hoort niet dat je mensen al zegt dat je 6 weken zwanger bent en ik heb nog geen enkele vrouw horen praten over de donkere gedachten die door haar hoofd gaan als ze al jaren uit kijkt naar die zwangerschap. Ik vertelde toch tegen een vriendin, maar durfde niet al mijn twijfels te bespreken. Op mijn partner kon ik weinig rekenen, want als ik zo moeilijk had met de zwangerschap dan moest ik het misschien toch maar niet voortzetten. Bij hem nam de paniek voor de onzekere toekomst helemaal weer de overhand.

Voor mij waren de eerste 10 weken van mijn zwangerschap een hel!!
Ik was ziek, ik was moe en hierdoor stond mijn leven al helemaal op zijn kop. Kon ik dit wel? Wilde ik echt mijn leven zo laten veranderen door dat ukje in mij? Ik had mijn leven zo uitgeplant en gebalanceerd. Ik luister al jaren naar mijn lichaam en probeer emoties niet te onderdrukken. Nu lukte niets meer, nu werd ik overspoeld.
Als mijn hoofd zo op hol slaagt, dan sport ik normaal om terug de connectie aan te gaan met mijn lichaam. Maar kotsmisselijk en doodmoe sporten, dat lukte niet. En dus kreeg mijn hoofd enkel meer vrijspel. Gedachten als « Ik wil dit kind niet. » werden nog erger door de tweestrijd. “Ik wil dit kind niet want ik kan dit niet aan, maar als ik geen mama kan worden heeft mijn leven geen zin meer.” Dat was rock bottom. Toen was het heel duidelijk voor mijn partner dat ik steun nodig had en daar was onze sterke band meer dan voor nodig. Hier had moeder natuur ons naar gestuurd. Dit was ons nodige pad. Maar voor mij betekende dat dus enkel een gevoel van diep verdriet, van een innerlijke Wereldoorlog, van helemaal mezelf kwijt. Maar ook van kwaadheid op mezelf, want ik was hier al jaren voor aan het zeuren tegen mijn partner, ik keek hier al jaren naar uit. En nu? Nu wilde ik dit toch niet helemaal, nu kon ik dit niet dragen. Maar toen keerde mijn lichaam een beetje bij. De misselijkheid werd niet meer dagelijkse een hele dag, de vermoeidheid nam af en ik kreeg het gevoel dat ik weer iets helder kon nadenken. Mijn meditatie-momenten hadden eindelijk het effect, dat het hoofd niet meer op hol sloeg. Ik werd terug een beetje mijn oude ik, die uitkeek naar klein wondertje om voor te zorgen.

De 12 weken echo was een heel dubbele: ik had net een gigantische emotionele rollercoaster van een weekend gehad en dan te horen dat deze keer toch alles heel goed liep, was voor mij zeer moeilijk. En dan kwam nog de loodzware taak om toch ons nieuws te delen. Want ik wist dat wel een aantal mensen heel blij zouden maken en wij waren nog niet helemaal in die happy mood. Dan gaat de pokerface maar een keertje aan en misschien krijg ik die gelukzalige mood wel over. Dat laatste bleek ook meer en meer het geval, ik zoog die blijheid rondom mij op en gebruikte deze als wapen tegen mijn eigen donkere gedachten.

De twijfels zijn nooit ver weg. Maar ik weet wat ik wil in mijn toekomst. Elk moment dat ik denk te kunnen genieten, is er nog een zwak stemmetje in mijn hoofd van angst voor wat er gaat veranderen. Maar ik heb nu meer steun. Mijn partner vindt mijn groeiend buikje ook iets speciaal en ik kan meer praten met mijn omgeving. Ik voel me meer gedragen. Maar ook mijn lichaam laat me toe om terug wat te sporten. Mijn hoofd zet ik nu op alles wat ik voor deze ene zwangerschap wil hebben gedaan. Ik probeer te genieten. Want ik weet nu dat ik deze weg niet zomaar nog een keertje ga bewandelen.

Ik deel dit verhaal niet voor medelijden. Ik deel dit verhaal omdat ik weet dat ik ongetwijfeld niet de enigste ben, die door hun eigen hel gaan wanneer de maatschappij denkt dat je blij bent. Waarom delen we enkel het happy gevoel van een zwangerschap? Waarom gaan we alleen door die eerste 12 weken? Dit hoeft niet toch niet. Een zwangerschap is voor een vrouw een enorme verandering, lichamelijk en ook mentaal. Sta meer open om te delen, om te luisteren naar ook de moeilijke momenten. Met steun kan je veel meer aan.

Het is perfect oké om niet oké te zijn!