Wist jij al dat superhelden gevaarlijk zijn?

Maandag en voor mij echt blue monday!
Ik had een deugddoend weekend, maar ik ben ook wel even weer super hard tegen de muur gelopen. Weer, ja weer!

Ik heb al enkele blog geschreven over zelfzorg, maar heb jou mijn weg nog niet verteld. En nee dat is geen weg van rozegeur en maneschijn. In de 33 jaar op de aardbol ben ik al een paar keer echt diep gegaan.
De start van mijn leven kan ik mezelf niet herinneren, maar ik weet wel wat mijn ouders me vertellen. Ik weet zo dat ik een zeer gewenste dochter was en dat mijn eerste levensjaar liep zoals gepland. Maar dan sloeg het noodlotje voor de eerste keer toe. Ik heb koortsstuipen gedaan en mijn mama heeft de angst van haar leven opgelopen met mij. Na een paar zeer moeilijke dagen, was ik weer terug oké. Of zo toch ongeveer, want ik moest alle mijlpalen van mijn leventje nog eens overdoen. Gelukkig herinner ik me daarvan niets.

De volgende horde die ik nam weet ik nog wel zelf. Dat startte in de lagere school. Om één of andere reden was ik toen al een echt perfectionistje. Ik wou alles perfect doen, zo ook mijn school. Dus voor de eerste keer wou ik SUPERWOMAN zijn en voor de eerste keer moest ik ervaren dat deze vrouw niet bestaat.

Ik studeerde dus al vanaf de start super hard en in het tweede leerjaar werd me dat een beetje teveel. Ik viel flauw in de klas bij toetsen. Mijn ouders en leerkracht wisten dat hulp nodig was. Het eerste contact met een psychiater drong zich op. Ik herinner me dit nog goed: op de weg naar de psychiater kwamen langs een weiland met kangeroe’s, zo speciaal in mijn leefwereld. De man had een ruimte waar een bureau stond en helemaal rondom boekenkasten, de droom van dit belezen meisje. Daarachter was nog een ruimte met een gezellige zithoek. Hij leerde mij dat ik stemmetjes in mijn hoofd had. Die stemmetjes zeiden mij dat ik niet goed genoeg mijn best deed. Ik moest leren om die stemmetjes niet te geloven, want ik deed meer dan genoeg mijn best. Het flauw vallen hield op, dus na een paar keer moest ik niet meer langs de kangeroe’s rijden. Toch is die faalangst nooit verdwenen. Zelfs nu elke keer ik het gevoel heb dat ik ga beoordeeld worden is er nog dat stemmetje dat zegt dat ik paniek moet voelen, want dat ik het niet kan. Maar zoals ik toen op jonge leeftijd al leerde, weet ik dat dat stemmetje ongelijk heeft.

Het einde van mijn lagere school liep ook iets moeizamer. Ik was nog een vroege vogel en neen dan bedoel ik niet dat ik vroeg wakker was. Ik bedoel dat ik al vanaf het vijfde leerjaar duidelijk in mijn puberteit zat. Mijn lichaam veranderde en dat merkte ook mijn klasgenoten. Al snel was ik de vreemde eend in de bijt en voelde ik me meer en meer eenzaam. Wist ik toen dat dit nog erger kon? Oh neen, want het middelbaar is er eentje om te vergeten. Ik had op het einde van mijn lagere school een hoest ontwikkeld, die elke avond mij in bed deed sterven. Ik hoestte de longen uit mijn lijfje en niemand kon vinden wat er aan de hand was. Nu weet ik wel beter en weet ik dat er mentaal een vol hoofd met zorgen was. Mijn lichaam was gewoon het kanaal, maar toen moest en zou het medisch zijn. Dus op 1 september toen ik normaal de eerste dag van mijn middelbaar moest beleven, zat ik in Gasthuisberg.

Je kan negen kans op tien al raden wat het vervolg gaat zijn. Welke meid van 12 jaar mist haar eerste schooldag in het middelbaar voor een onderzoek? Oh wat zijn 12 jarigen hard voor elkaar. Dus de trein was vertrokken en ik had deze duidelijk gemist. Ik vergeet nooit meer mijn derde middelbaar. Maris Stella in Malle startte de richting humane wetenschappen en met een passie om mensen beter te begrijpen (hoe kwam ik daar nu toch op :) ) koos ik doelbewust voor de richting. Helaas ook mijn pestkoppen en toen was het hek van de dam. Het komende jaar was een hel, elke speeltijd voelde ik me zo eenzaam, voelde ik mij zo onzeker, haatte ik mezelf. Mijne enige uitweg waren de toiletten. Thuis leek alles wel oké met mij, maar als ik heel eerlijk moet zijn is er veel niet gezien aan mij. Ik wilde de perfecte dochter zijn, dus mijn ouders kregen een masker te zien. De gedachten die toen in de nachten mijn hoofd passeerden waren gitzwart. Deze keer was die drang voor superwomen te zijn mijn redding, want die hield mijn tegen om uit te voeren wat ik dacht.

Vanaf het vierde middelbaar startte er op school een project van vertrouwensleerlingen. Rafiki, werd een team van jongeren dat andere jongeren ging helpen. We kregen een lokaal een konden daar gesprekjes voeren met leerlingen van de school die iemand nodig hadden. Mijn roeping om andere te helpen werd omgezet in actie en ik hielp daarmee niet enkel anderen. Dit was echt wat ik nodig had om mijn eigen hoofd weer te keren. Ik had een doel, ik had een nut in dit leven.

Toen leek het tij echt gekeerd. Mijn faalangst deed me nog wel de beslissing maken om eerst bachelor toegepaste psychologie te starten, maar mijn weg naar een zinvol leven was ingezet. Er ging jaren voorbij zonder veel te veel moeilijkheden. De volgende hobbel was mijn faling in het schakelprogramma master in de psychologie. Ik zat op kot, wat een enorme stap was voor dit zorgenkindje. Ik had gevoel dat ik alles aankon, maar statistiek leek toch iets te moeilijk. Na 4 examen pogingen strandde ik daar. Ik was het studeren beu en dus ging ik op zoek naar werk. Wist jij dat solliciteren heel spannend is? De vele brieven en de maar enkele gesprekken gaven soms wel een deukje in dat hervonden zelfvertrouwen, maar na 9 maanden had ik een job. In de gehandicaptensector geloofde ze in mij. Vol trots begon ik aan de job, ook al was het een enorme aanpassing vanuit een studie die leert op te praten en te luisteren naar een job waar praten bijzaak werd. Ik heb veel dingen geleerd in die job en heb vele kansen gekregen. Mijn ambitie stroomde ten top en dat werd ineens mijn valkuil. Ik wou gaan en blijven gaan. Ik deed alles wat ze vroegen: avonduren check, zaterdag ook nog check.

Mijn ambitie was zo groot dat ik naast mijn 4/5e baan de studie master in de psychologie in avondonderwijs startte. Wat een euforie toen ik het eerste jaar daar slaagde voor statistiek!! Joepie die droom kon dan toch waar worden. Dus zo zot als de achterdeur waande ik me deze keer echt WONDERWOMAN! Stage doen, perfect. Heb ik daar tijdskrediet voor nodig? Neen hoor, ik doe wel 2 dagen stage bovenop mijn 4 dagen werken. Geen probleem dat is maar 1.5 jaar en ik kan dit. Iedereen, maar echt iedereen heeft mij gewaarschuwd. Iedereen zag die bui hangen. Ik was recent alleen gaan wonen en mijn ouders zouden wel helpen met huishouden, mijn partner stond helemaal achter mijn keuze (ook zo een zotje dat de grenzen van een menselijk lichaam nog moest leren kennen).

Elk keer als ik nu terug kijk besef ik heel goed wat een immense fout ik daar maakte. Maar ik zag het niet. Ik was zo zelfzeker dat het kon. Ik kan nu wel zeggen dat ik trots ben dat ik dit 7 maanden heb volgehouden. Maar de laatste 3 maanden daarvan zijn er al veel signalen geweest dat het teveel was: prikkelbaar, veel stomme kleine kwaaltjes, huilend van het werk naar huis rijden elke dag,… Maar weer zag niemand de echte ik. Want weer was daar een ijzersterk masker. En dan kwam paasmaandag! Ik stond op en kon niet meer slikken. Gewoon echt niet meer. Ik moest elke paar minuten mijn eigen speeksel in een potje uit speken, want mijn keel weigerde dienst. Het was een feestdag en ik wou niet naar dokter van wacht. Dus ik probeerde met theetjes en rust om het te doen over gaan. Maar tegen eind van de avond trof mijn partner mij huilend als een hoopje ellende in de zetel. Ik was leeg. De volgende ochtend zat ik bij mijn huisarts. Met moeizame stem legde ik uit wat mijn probleem was, maar vertelde haar meteen ook dat ik ondertussen besefte dat dit wel eens niet lichamelijk zou kunnen zijn. Geweldige zelfdiagnose!! Hello burn-out.

En toen stortte mijn wereld een paar maanden compleet in. Weg wonderwoman, bye bye superwoman, welkom hoopje ellende. Ik kon niets meer. Enkel liggen in de zetel, huilen en weer slapen. Weg zelfvertrouwen, weg dromen, weg een doel in mijn leven. En dan waren ze weer daar die donkere gedachten. Deze heb ik enkel met mijn coach gedeeld, want deze keer moest ik ze wel delen. Mijn zusje werd mijn bondgenoot en na een maandje rust gingen we traag baantjes zwemmen en keken we elke middag film. Iedereen in mijn directe omgeving was nu wel bezorgd, want dat masker dat kon ik niet meer hoog houden.

Maar nu weet ik mijn burn-out is mijn grootste levensles, is de weg die ik nodig had. Ik leerde dat superhelden enkel bestaan in boeken en films. Ik leerde dat ons lichaam limieten heeft en dit ook te laat aangeeft. Ik leerde dat zelfzorg een must was en dat ik moest leren luisteren naar die kleine signalen. Ik ontdekte mijn nieuwe passie: IEDEREEN LEREN VAN MIJN FOUT. ZELFZORG IS TOPPRIORITEIT. En heel misschien, geloof ik dat ik wel een wonderwoman kan zijn. Niet eentje die kan blijven gaan, maar eentje die af en toe dat heldje pak uittrekt. Eentje die andere vrouwen inspireert om ook voor zichzelf te zorgen. Maar soms zoals dit weekend vlieg ik tegen de muur. Dan valt wonderwoman naar beneden, dan is mijn lichaam het weer dat ik te laat hoor roepen. Maar nu weet ik al wat ik moet doen. Mijn zondag bestond uit een body work-out en voor de rest hangen in hangmat met een boek. Mijn maandag bestaat uit mijn verplicht overleg, dit verhaal neerpennen en weer verder lezen in mijn young adult boek.

Ik nam weer tijd voor mezelf en dat was nodig. Ik leer nog elke dag. Mijn zelfvertrouwen is nog niet helemaal hersteld, maar we komen er. Traag maar gestaag, met vallen en opstaan.

Leer van mijn weg. Volg mijn account @yourpowerlife of schrijf je in voor mijn webinar www.your-power-life.be/webinar
Weet dat je kan leren hoe je voor jezelf moet zorgen en wees dan een superheld, die af en toe dat pakje aan de haak hangt.